buhay de numero

bata pa lang ako, parte na ng buhay ko ang numero. parang kelan lang eh tinuturuan pa ako ni ina ng pagbibilang mula sa holen, sa aking mga daliri at pati sa pagkain. isa, dalawa, tatlo, hanggang sampu ang bukang bibig pag nagtataguan kame ng aking mga kalaro. bulol. utal. ang aking tinig pero kahit panu nakakautay at unti unti naunawaan ko ang ilang numero. ang iba pa nga ay nagiging mahala pa sakin lalo na kung araw ng kaarawan ko.

lumaki akong laging nas ibang bansa si ama kaya naman isa rin ako sa mga kabataan nagbibilag ng araw sa muling pagbabalik niya. lagi kung natatanung kay ina kung ilan tulog pa para muling dumating si Ama. nakakalungkot din naman kung minsan lalo na ng medyo mamumulat na ako at hinahanap siya. dahil ganito un pag minsan ay hindi pala minsan madalas akong pananaaway ng bata pa ako, pero un nakakaaway ko na kalaro bukang bibig kagad eh isusumbong kita sa tatay ko pero ako wala naman akong pagsusumbungan at dapat di malaman ni ina na napaaway ako, tiyak may palo kagad ako nun.

lumipas ang taon pumasok sa elementarya at ang numero pa rin ang aking naging kasama lalo na pagdating sa baon kung pera kung minsan P2, kataasan na ang P5 maghapon, nun naman eh mura pa ang pagkain isang simada lang at palamig eh solb na. sa P5 may natitira pa akong P2 para ihulog ko sa aking munting alkansya na gawa sa lagayan ng polbo. ang aking naiipon sa araw - araw ay aking gagastusin pambili ng laruan o kaya ng damit sa darating na fiesta. dapat magaling akong magbilang para alam ko kung magkanu na ang ipon ko pag kelangan ko ng ibili ito ng damit.

lumipas ang taon nakatapos sa elementarya at swerte nga naman nakasama ako sa pang sampu mahuhusay na extudyante bali pang 7 ako. nakagraduate ako ng elementarya ang mga numero kung laging kasama ay syang malaking tulong sakin. mabilis na lumipas ang panahon ay si ama ay nadagdagan na rin ang kanyang edad pero di pa rin siya tumigil sa pagtatrabaho sa kabilang ibayo, ako naman ay katulong ni ina sa kanyang munting tindahan na ipinundar para pang tulong sa gastusin namin pamilya.

Hiskul apat na taon ang kelangan bilangin para matapos ko ito pero ang bilis lang ng panahon, parang dumaan lang at tapos na kagad ako. masaya. magulo. kakaiba. ang karanasan ko bilang hiskul.

eto nga nga at dumating na ang panahon ng pagiging kolehiyo dito kakaibang mga numero ang nakaharap ko. un ibang numero halos madurog na ang kunting laman ng kukute ko. minsan pa eh un ibang numero ay di ko ganung makabisa at di ko tipo kaya un ang aking grado malimit ay singko. pero kelangan magtino, magsumikap, intindihin mabuti ang mga numerong nakakahalubilo ko. kung ang grado ko kalimitan ay singko ng unang semester ay eto ang nag-iba ng mga sumunod na taon. nakapag-adjust na ako at dito rin ako natutong magbilang ng mga naging kasintahan. 1, 2, 3 buwan ay natatapos na kagad ang isang relasyon pero ganun talaga uso na nun ang text tapos un MIRC eh sobrang in nun, kaya madali ang makipagkilala sa isang babae.

lumipas ang taon at ang aking minimithing diploma ay makakamit ko na, mahigit 30 estudyante ang makaksabay sa pagmamartsa. napansin kung nangingilid ang luha ni ina pero wala nun si ama at parang nagsasabing ilan taon din sa wakas nakatapos ka rin. ibang luha ang nakita ko nun sa mata ni ina oo tubig din ito pero iba talaga un. luha ng saya, oo luha siya ng saya sa wakas ang unang anak na ay nakatapos na!

hanggang ngayon parte pa rin ng buhay ko ang numero!